De Nederlandse contrabassist Jasper Somsen en de Amerikaanse saxofonist Bob Sheppard kwamen in contact tijdens het Jazzahead Network Event 2013 in Bremen, Duitsland, via Michele Ito van BFM records. Ze spraken langdurig met elkaar, wisselden muziek uit en dachten over de mogelijkheid om eens met elkaar te spelen. Toen Somsen terugreed naar Nederland luisterde hij naar Bob’s album “Close your eyes”, hij was gelijk enthousiast over de muziek en het spel van Bob. Het nam een tijd in beslag eer er sprake was van samenwerking doordat ze beiden een volle agenda hadden. Het duurde twee jaar voordat ze in Nederland een week lang konden samenspelen, masterclasses geven en radio optredens, ze werden echte vrienden. In 2016 keerde Bob weer terug voor een week met concerten en niet lang daarna kreeg Jasper de mogelijkheid aangeboden van toenmalige directeur van Challenge rec. Anne de Jong om als onafhankelijk producer een aantal opnamen te realiseren. Een van die projecten heeft geleid tot dit album. Bob besloot om pianist John Beasley en drummer Kendrick Scott uit te nodigen en Jasper vloog naar L.A. om met hen opnames te maken. Voor zijn vertrek belde hij zijn vriend en voormalige leermeester John Clayton met de vraag waar hij een contrabas kon huren, dat was niet nodig want hij kreeg een bas van Clayton en wel de bas waarmee de beroemde Ray Brown in de jaren’60 met het Oscar Peterson Trio speelde.

Bob Sheppard is echt een muzikant die van alle markten thuis is, hij speelde met o.a. Freddie Hubbard, Chick Corea, Peter Erskine maar ook met Joni Mitchell, Steely Dan en Stevie Wonder. Op dit album staan vijf composities van Sheppard , een van Somsen en vier arrangementen, een van de oude soulhit “People make the World go ‘round “ van The Stylistics en een paar nummers uit het American Songbook zoals “I didn’t know what time it was” (Sarah Vaughan o.a.) van Rodgers & Hart en “Thanks for the memory”uit de film ‘The Big Broadcast 1938”met Bob Hope en dan is er nog “A flower is alovesome thing”van Billy Strayhorn. Sheppard speelt hier behalve diverse saxofoons ook fluit en altfluit. En dan is er ook nog sprake van een aantal gastmuzikanten, Mike Cottone (tpt op 1 nummer), Simon Moullier ( vibrafoon op 3 nummers), Benjamin Shepherd ( el. bas op 2 nummers), Aaron Safarty (shaker op 2 nummers) en de echtgenote van Bob, Maria Puga Lareo is vocaal aanwezig op 1 nummer.

Het muzikale geluid op deze cd kan het best (?) omschreven worden als postbop in de breedste zin van het woord oftewel muziek van nu maar met ferme wortels in de jazzgeschiedenis. Opener “Edge of trouble” is een lekker up-tempo stuk met Bob op de sopraansax. In “Run amok” is er sprake van fraai samenspel tussen de tenor van Bob en de trompet van Mike Cottone, en een funky baspartij van Shepherd, vroeger werd dit “souljazz” genoemd, John Beasley is hier heel goed op dreef, een van de beste solisten op dit album overigens. Het titelnummer “The fine line” is een aangenaam in het oor liggend medium tempo stuk met alweer een fraaie solo van Beasley. De “Philly sound” is gelukkig ver weg in het nummer van The Stylistics, ik was altijd veel meer van de soul van Stax en Atlantic. Maar middels het arrangement van Sheppard is dit een prima nummer met een breed geluid van Bob op tenor. Hij heeft een soulvolle klank die vooral tot zijn recht komt als hij tenorsax speelt, op sopraansax vind ik hem minder sterk zoals in “I didn’t know what time it was”. Ik ben overigens helemaal niet zo gecharmeerd van dat eeuwige uitmelken van die oude stukken van het American Songbook, veelal uit de jaren ’30, alsof er sinds die tijd niet veel meer ( en betere) muziek is geschreven. In het zwoele “Maria’s tango” opgedragen aan Bob’s echtgenote de Argentijnse zangeres Maria Puga Lareo is Bob op zijn meest lyrische manier te horen, heel fraai en overtuigend .

Het verrassendste stuk is “Above & Beyond”van Jasper Somsen, een strak tempo met razendsnel, springerig saxofoonspel van Bob, dit is jazz van nu en geen herkauwen van het vermaledijde American Songbook. In het sfeervolle “Joegenic” zijn er overdubs van Bob op fluit hetgeen het nummer een heel sereen karakter geeft. In weerwil van mijn eerdere opmerkingen over “oude koeien uit de sloot halen” moet ik toegeven dat “Thanks for the memory” toch wel mooi klinkt en net voldoende afstand houdt van een teveel aan sentiment. Ook “A flower is a lovesome thing” klinkt best overtuigend, maar ik vraag me weleens af, wat is het extra rendement van een nieuwe uitvoering van een klassieker, of je laat er een totaal nieuw arrangement op los of je brengt het met een compleet andere instrumentatie, schrijf gewoon eigen werk. Ondanks al deze bedenkingen is dit een uiterst aangenaam te beluisteren album waarbij het genieten is van het perfecte spel van Sheppard en zijn topbegeleiders.

Jan van Leersum